Creaties vanuit het frituurvet …

Onlangs kwam Ward thuis van de winkel met een doosje Oliebollen-mix, een poederdoos om smoutebollen te maken, zeg maar.
De doos is een tijdje in de kast blijven staan, omdat ik er eigenlijk een beetje schrik van had. Niet van de doos zelf, ook niet van de inhoud, maar van al hetgeen je er moest mee doen …

Omdat ‘ze’ zeggen dat je alles ‘ns één keer in je leven moet proberen, heb ik de grote stap gezet. Ik heb de doos uit de kast genomen en ben ten strijde getrokken. Gelijk een echte smoutebollenmadam heb ik alles bij elkaar gegooit, de poedermix, de gist, het water en de melk. En dan ben ik als een bezete beginnen kloppen met mijne klopper. Volgens mij schudde mijn kont harder dan de mix, maar uiteindelijk was het deeg glad en mijn arm gevoelloos …

Natte doek over de pot, pot laten rusten om te rijzen, frituurvet opgezet, mezelf mentaal voorbereid op wat komen ging en vooral kalm blijven.
Op de doos stond vermeld dat je met twee lepels bolletjes moest maken en die dan zachtjes in het frituurvet moest laten glijden. Ik kan u verzekeren, tussen wat er op de doos staat en de uitwerking ervan ligt een wereld van verschil.
Bolletjes kon ik absoluut niet maken want het deeg had zijn eigen karakter. Van zachtjes laten glijden was ook geen sprake, ik moest het deeg hardlepelig dwingen om in dat oliebadje te springen. Eenmaal de bolletjes-die-geen-bolletjes-waren eindelijk zwommen, begonnen ze creaturen van een merkwaardig allooi te worden …

Maar de smoutebollen (lees: smoutedingen) waren dus een feit. Weer een ding dat ik kan schrappen van mijn nog-te-doen-in-mijn-leven-lijstje.
Ze waren te eten, niet slecht, maar in ’t vervolg halen we ze toch weer op de kermis …