Tranen …

Ik ben op, mijn hart voelt totaal leeg. Ik vecht tegen het getrek aan mijn lijf, dat me steeds dieper naar beneden wil halen, maar ik ben aan ’t verliezen. Of zo voelt het het toch aan. Ik ben mezelf niet meer, ik kan niks verdragen, ik zou dagen aan een stuk kunnen slapen, maar als ik dan in m’n bed lig is het enige wat komt een zondvloed aan tranen …

De dagen gaan voorbij, mijn verdriet wordt steeds groter in plaats van heel stilaan te veranderen in mooie gedachten en herinneringen. Ik heb nooit geweten dat het verliezen van een hond zo’n ravage in mijn hoofd kon aanrichten. En het lijkt alsof ik het nergens kwijt kan, het lijkt alsof ik zomaar, met een knip van mijn vinger, alles van me af zou moeten kunnen zetten. Maar het gaat niet …

Ik begin er zelfs aan te denken om toch een ander hondje die lege, pijnlijke plaats te laten vullen. Ook al was ik er eerst heel erg tegen. Geen enkele hond kan Gitan vervangen, dat weet ik. Maar mijn pijn wordt er misschien een klein beetje draaglijker door. Maar de beslissing ligt niet alleen in mijn handen. Ik wil niet egoïstisch zijn …

We hebben hier onze drie poezen nog, die geven me ook liefde, die krijgen ook mijn aandacht. Maar ik ben een hondenmens, ik weet niet of iemand het echt begrijpt …

Ik wil gewoon weer kunnen lachen, oprecht lachen, zonder een masker te moeten opzetten om mijn verdriet buitenshuis te verbergen. Ik hoor mensen vaak zeggen, “Anja, jij lacht altijd !”. Wel mensen, sorry voor het doorprikken van jullie ballon, ik huil meer dan dat ik lach …

Sorry voor deze klaagzang, het moest er weer eens uit …

Ik ga even een blogpauze inlassen, tot blogs, dikke knuffel allemaaal xXx